maandag 12 februari 2018

All you can eat in boekenland



Een appetijtelijk verhaal
Afgelopen weekend heb ik mijn vierde recensie ingeleverd bij Books & Bubbles, namelijk De zoetzure smaak van dromen van Sun Li. Een autobiografisch verhaal over een gezin dat vanuit Hong Kong naar een dorpje in Friesland verhuist en daar een Chinees restaurant begint. Sun Li was toen vijf jaar oud en vertelt aan de hand van haar herinneringen hoe zij tussen twee culturen terecht kwam.
Het debuut van Sun Li is dan wel ruim een jaar geleden, maar zo appetijtelijk geschreven dat ik er wel een recensie over moest schrijven. Lezen en eten, wat wil een mens nog meer? AMBO ANTHOS was zo vriendelijk om, een jaar na dato, toch nog een recensie-exemplaar toe te sturen. Mijn helden.

Het hele menu afgezet tegen een los hapje
Nu ga ik hier natuurlijk niet vertellen wat ik van het verhaal vind, want dat kun je binnenkort lezen op Books & Bubbles. Waar ik het wel over wil hebben is het fenomeen recensies schrijven. Normaal gesproken lees ik een boek, klap het dicht en geniet nog even na, alvorens ik een nieuw boek start. Bij boeken waar ik een mening over mag schrijven gaat dat eigenlijk niet anders. Het enige dat ik extra doe, is in een schrift de gedachten die bij me opkomen tijdens het lezen opschrijven, zodat ik hiernaar kan verwijzen. Nadat ik het boek heb uitgelezen en het volledige menu heb geproefd, probeer ik de complete ervaring af te zetten tegen de spontane gedachten, de losse hapjes, uit mijn schrift en daarmee hoop ik een degelijke review neer te zetten.

Verschillende smaken
Bij het beoordelen van het boek let ik op de stijl, de sfeer, de spanningsbogen en het verhaal dat tussen de regels door verteld wordt. Ook let ik op het verhaal zelf. Is het plausibel? Klopt het wel wat er verteld wordt en klopt de handeling ook met het karakter van de antagonist/protagonist? Wanneer bijvoorbeeld de actie van een persoon niet klopt met zijn motivatie, dan kan dat bijvoorbeeld erg storend werken en afleiden van het grotere geheel. Dat alles giet ik dan in mijn recensie. Het liefst probeer ik mijn beschouwing dicht bij het thema of verhaal van het boek te houden. Bijvoorbeeld bij De zoetzure smaak van dromen zoek ik naar vergelijkingen met koken of eten. Op die manier probeer ik gelijkgestemden direct te raken en te overtuigen dat het een boek is dat zij moeten lezen of niet wanneer ik er maagzuur van kreeg. Natuurlijk blijft het mijn persoonlijke mening. Aangezien er zoveel verschillende smaken in lezersland zijn, wil het niet zeggen dat wat ik lekker vind, een ander ook lust. De een houdt van zoet en de ander van zuur.

Michelinsterren
Bij Books & Bubbles hou ik het bij mijn review. Bij andere sites, zoals hebban of bol draait het ook nog om de sterren. Hoeveel sterren geef je een boek, net zoals restaurants worden beloond met Michelinsterren. Het sterrensysteem vind ik lastig. Vijf sterren betekent perfect, maar klopt dat wel? Is er niet altijd ruimte voor verbetering? Zo hoor ik gevestigde auteurs vaak zeggen dat ze, wanneer ze terugkijken op eerder werk, ze zich afvragen hoe ze dat ooit zo hebben kunnen schrijven. De stijl, de woordkeuze, het plot. Na zoveel jaren ervaring zijn ze gegroeid en hebben ze een hele andere kijk op de dingen. Haal je dan als recensent je sterren bij vroeger werk van die auteur weer weg, omdat het niet meer voldoet? Net zoals restaurants hun sterren weer verliezen als ze de hoge standaards niet weten te handhaven. Ik vind dat een lastige keuze.

All you can eat
Maar goed, binnenkort komt dan mijn recensie uit en dat betekent dat ik voor de komende maand weer iets nieuws mag gaan lezen. Op internet zoek ik naar boeken die net zijn verschenen of dat binnenkort doen. Google is voor mij net een all you can eat buffet. Zoveel verschillende hapjes om uit te kiezen. Ga ik voor een amuse of voor een spoom? Voorgerecht of hoofdgerecht? Maar die toetjes zien er ook lekker uit. Gelukkig heb ik van Books & Bubbles een richtlijn, waardoor het kiezen makkelijker wordt. En wat ik niet op krijg? Dat gaat in een doggybag mee naar huis. Op Facebook hou ik een album bij met foto’s van de boeken die ik niet op mijn bord heb geladen, maar die ik bij een volgend bezoek alsnog wil opscheppen. Zo’n album is trouwens erg handig voor wanneer je bijna jarig bent en men op zoek is naar een leuk cadeautje voor jou. Boeken die je nog wilt lezen, maar nog niet in je bezit hebt. Mijn lijstje is net zo oneindig als de keuzes in een sushirestaurant. (Drie keer raden wiens verjaardag het binnenkort is.)

Welke keuken heeft jouw voorkeur?
Mijn sushilijstje bestaat vooral uit thrillers, horror en detectives afgewisseld met wat boeken over inzicht (de inwendige mens wil per slot van rekening ook weleens wat). Nu ik recensies schrijf komen daar de boeken met een laagje bij en wordt mijn smaakpalet steeds meer divers. Historische romans vind ik vaak muffig en oorlogsverhalen wat bitter, maar apart daarvan ben ik inmiddels een behoorlijke alleseter geworden. Nu De zoetzure smaak van dromen met huid en haar verslonden is en ik de extra calorieën verbrand heb, begint mijn maag weer te rommelen. Waar ga ik mijn tanden nu weer eens inzetten? Ik heb trek in een goede thriller. Boek tien van 2018 is Rage van Stephen King (tot mijn spijt niet meer in print vanwege de high school shootings in Amerika. Lang leve de tweedehands boekenwinkels).

Heb jij ook een speciale voorkeur voor een bepaalde keuken? Welk specifiek gerecht raad je mij aan en waarom?


maandag 5 februari 2018

De zeven hoofdzonden bij het schrijven


Help ik ben overtijd!
Misschien dat jullie het gemerkt hebben. In het nieuwe jaar is mijn blog wat onregelmatig verschenen. Een week overgeslagen en van de donderdag naar de zondag. Vanochtend schrok manlief wakker van mijn oerkreet: Help ik ben overtijd! Want zondag was gisteren en mijn blog is nog niet geboren. En dat terwijl ik het jaar zo goed georganiseerd begonnen was. Wat ligt daaraan ten grondslag? Een stukje gezondheid dat niet meewerkt en een gezonde dosis uitstelgedrag ten gunste van mijn algehele welzijn.

SOG is dat een ziekte?
Mijn schrijfvriendin Anne heeft daarvoor een mooie afkorting bij mij geïntroduceerd. SOG: schrijf ontwijkend gedrag. Kenmerkend is dat dit gedrag zich vooral uit op de dagen die bestempeld zijn als schrijfdag. Om het een beroepsziekte te noemen gaat misschien wat ver en of het besmettelijk is, daar ben ik nog niet achter. Wel weet ik dat vele schrijvers met mij verscheidene symptomen laten zien. Denk hierbij aan een schoon opgeruimd huis, nieuw ingerichte keukenkastjes, een extra rondje langs het recycle-station, omdat dat plastic nu echt vandaag weg moet, het huis heeft dringend nieuwe plantjes nodig en dat Ikea-kastje kan zeker nog wel in elkaar geschroefd. Je wordt direct omgedoopt tot de ideale huwelijkskandidaat, wanneer ook nog eens een potentiele schoonmoeder tijdens een SOG-fase je huis binnenloopt.

Twee van de zeven hoofdzondes
In het Engels heet het met een mooi woord procrastinating, uitstellen. Officieel is het niet een van de hoofdzondes, maar je zou het onder Acedia kunnen onderbrengen. Acedia komt uit het Grieks en betekent gemakzucht, traagheid, luiheid, vadsigheid. Nu zou ik eerder denken dat die laatste, vadsigheid, bij de andere hoofdzonde hoort, namelijk Gula, wat staat voor onmatigheid, gulzigheid en vraatzucht. Of eigenlijk is het misschien wel een gevolg van beiden. Door vraatzucht wordt je vadsig, wanneer je niet voldoende beweegt en lui op de bank gaat hangen.
De dagen die ik wil gebruiken om te schrijven kenmerken zich door schrijf ontwijkend gedrag en vooral door het eten van taartjes bij de thee, want op een lege maag kan ik niet schrijven. Zo heb ik direct twee van de hoofdzondes te pakken.

Vier van de zeven
Als ik heel eerlijk ben, dan zijn het eigenlijk vier hoofdzondes waar ik last van heb, want wanneer ik dan eindelijk aan mijn laptop gekluisterd ben, dan lees ik graag over schrijven. Van blogs tot wetenschappelijke artikelen en grappige satire. Niet alles is van onberispelijke kwaliteit, waardoor de volgende hoofdzonde de kop opsteekt, Superbia, oftewel hoogmoed en ijdelheid. “Oh, maar als die het zo en zo kan, dan ben ik toch heel veel beter.” Nu ben ik ook wel de eerste die toegeeft dat mijn kwaliteit ook nog te wensen over laat. Gelukkig maar, anders wordt het ook zo saai als er niets meer te leren is. Toch voelt het wel lekker om te denken dat je waanzinnig goed bezig bent. Vervolgens stuit ik dan op een stukje van een professioneel schrijver en slaat mijn Superbia meteen om in Invidia, jaloezie en afgunst. “Verdorie wat kan die goed schrijven zeg.” gevolgd door nog wat afgunstige gedachten.

Zes van zeven
Ok, hand in eigen boezem. Na luiheid, vraatzucht, hoogmoed en jaloezie passeert Avaritia, hebzucht, ook de revue. Ik wil dat ook. Ik wil een goede thriller schrijven. Ik wil prestigieuze prijzen binnen harken. Ik wil, ik wil, ik wil... En dan het liefst gisteren. Tja, dan moet ik toch echt aan de bak en stoppen met uitstellen en zo staar ik dan weer naar een blanco pagina met nul inspiratie. Na een uur typen en deleten raak ik gefrustreerd en word ik overspoeld door nummer zes, Ira, woede. “Fuckzooi!” De klap waarmee ik de laptop dichtsmijt gaat nog net niet door de geluidsbarrière.

Waar blijft die zevende dan?
Na een paar series op Netflix neem ik weer plaats aan mijn bureau en is de cirkel weer rond,
want die spinnenwebben daarboven in de hoek smeken om een date met de plumeau, die overigens zelf ook een stofbeurt kan gebruiken. Maar eerst even nog dat laatste stukje aardbeientaart opmaken, want een zo’n stukje in die doos helemaal alleen is ook zo zielig. (Valt dat dan weer onder een van de zeven deugden? Caritas, liefde en empathie). Uiteindelijk, als het inmiddels al bedtijd is, staat daar dan eindelijk een verhaal op papier. Met recht kan ik tegen mezelf zeggen: “If at first you don’t succeed, try and try again” ~ William Edward Hickson.

En die zevende hoofdzonde dan? Luxuria, anders genoemd lust. Als perfectionist wil ik natuurlijk 100% scoren en niet zoals de legendarische Meatloaf zingt “Two out of three ain’t bad.” Nummer zeven is alom vertegenwoordigd in mijn korte verhaal “De geur van geluk.” welke is opgenomen in de verhalenbundel "Stel je voor dat" van Schrijverspunt. Nieuwsgierig? Lees hem hier. De perfectionist in mij kan weer tevreden zijn.

Van welk schrijf ontwijkend gedrag heb jij last?

Note: het mooie plaatje met de quote van Douglas Adams heb ik van positivewriter.com









Schrijven is een hele Showbusiness

There’s no business like show business Wat zou het heerlijk zijn om alleen maar met schrijven bezig te zijn. Om gewoon aan mijn bureau ...