Wanneer ben je een
schrijver
Wanneer ben je een schrijver? Die vraag stelde ik mijzelf
regelmatig. Ik schrijf vaak en veel.
Blogs, recensies, korte verhalen en een thriller, maar een contract bij een uitgever lijkt nog mijlenver. Mag
ik mijzelf dan wel schrijver noemen? De een zegt dat je pas een schrijver bent
wanneer je gepubliceerd wordt. De ander zegt als je een pen op papier zet dan
ben je er al.
Wat is leidend en wat is wijsheid?
Ontkenningsfase
In eerste instantie probeerde ik die vraag zoveel mogelijk
te negeren. Ik ben niet bekend in schrijversland en stel verder nog niet zoveel
voor, dus waarom zou ik mezelf daar mee bezighouden? Toch bleef het aan mij
knagen. Want wat wil ik? Wil ik een fulltime bestsellerauteur worden? Of een
succesvolle blogger die met haar website een inkomen genereerd? Of wil ik
gewoon schrijven en zie ik wel wat er gebeurt? Elke keer wist ik het knagende
gevoel te stillen door mijn focus op mijn dagelijkse werk te richten en vooral
mijn hoofd diep in het zand te steken. Veel thee en taart hielp overigens ook
goed om mijn gedachten te verzetten.
360 graden feedback
Tijdens een voortgangsgesprek met mijn leidinggevende kwam
het idee op om een 360 graden feedback-sessie te doen. Hierbij geven collega’s
vrienden en/of familie anoniem feedback over mijn talenten, pluspunten en
ontwikkelpunten. Een spannende aangelegenheid, want wat denkt iemand anders
over mij en komt dit overeen met hoe ik mezelf zie. Na twee weken slapeloze
nachten (tja, je moet ze natuurlijk wel even de tijd gunnen om zo’n lange vragenlijst
voor je in te vullen) kwam er tot mijn grote opluchting een rapport uitrollen
met weinig verrassingen. Het was een bevestiging dat ik voor mijzelf op de
goede weg zit.
Dress for the part
Een opmerking uit het rapport bleef wel hangen en dat was
mijn kledingkeuze. Ik hou mij over het algemeen niet zo bezig met de laatste
mode, de nieuwste make-up kleurtjes en luchtjes. Mijn motto is: als het lekker
zit en ik hoef het niet te strijken dan is het goed. Uiteraard moet het wel
netjes zijn en ga ik niet in een te kleine tijgerlegging met een te strakke
crop-top de deur uit. Ik ben geen rollade van lichte zeden.
De opmerking leidde tot een goede discussie met mijn manager. In de ambitieuze zakenwereld is image heel belangrijk. Kennis
en kunde brengen je tot een bepaald punt, maar wanneer je daaraan voorbij wilt
streven dan kijkt men toch naar uiterlijk. Degene die zich kleed naar de rol
krijgt voorrang boven de persoon die zich kleed voor gemak. Mijn nieuwe motto
werd geboren: Dress for the part.
Geef het beestje een
naampje
Met mijn nieuwe motto in mijn achterhoofd ben ik aan de slag
gegaan. Ik transformeerde mijn slaapkamer in een echte schrijversruimte. Een
nieuw bureau, een nieuwe boekenkast, een klassieke typemachine (ja ja ze
bestaan nog steeds), stapels notitieboeken en een gegraveerde ballpoint om mijn
eerste thriller mee te signeren.
Ik loop nog steeds rond in mijn zit-het-lekker-en-hoef-ik-het-niet-te-strijken-kleding
maar mijn schrijfkamer is gekleed voor de functie. Het enige dat nog ontbreekt
is een naam/functiebordje op de deur.
Mijn hart zegt schrijver, dus ik ben schrijver.
Heel herkenbaar dit en moest er ook om glimlachen. Die ontkenningsfase heb ik ook gehad, en daarbij inderdaad de verzuchting dat je nog niets voorstelt in schrijversland. Tja, kun je je dan een schrijver noemen? Dat is ook lastig omdat 'schrijver' geen beschermd beroep is, in die zin: je hebt wel een opleiding tot schrijver, maar iedereen kan zich schrijver noemen. Veel schrijvers zijn ook, ondanks het bestaan van die opleiding, autodidact. Dat maakt het beroep van schrijver een beetje wazig, een vogelvrij beroep. Daarbij komt dat de meeste schrijvers niet van het schrijven kunnen leven en dan het idee kunnen hebben dat hun 'echte werk' datgene is waar ze werkelijk de kost mee verdienen. Ik denk dat jij heel goed op weg bent. Je komt over als iemand die alles zorgvuldig voorbereid en uiterst serieus is in wat je doet. Het creëren van een schrijversruimte is een hulpmiddel en als dat voor jou werkt, dan is het altijd goed. Je moet je er, net als met je kleding, fijn bij voelen. Dat is het allerbelangrijkste. De jas van schrijver moet uiteindelijk aanvoelen als van jou, als iets eigens en dierbaars en onlosmakelijk met jou verbonden.
BeantwoordenVerwijderenHartelijk dank :-) voor de bemoediging. Heel herkenbaar wat je zegt over het beroep schrijver. Vogelvrij en een beetje wazig. Maar wel ontzettend leuk en spannend. Je weet nooit waar je verhalen je naartoe leiden. :-)
BeantwoordenVerwijderenLeuk en interessant stuk. Die laatste zin zegt gewoon alles. Je bent wat je voelt dat je bent.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Mies :-) die laatste zin zegt inderdaad alles, alleen heeft het bij mij even geduurt voor ik dat zelf door had :-) Laatbloeiertje haha
VerwijderenGood for you!
BeantwoordenVerwijderenLeuk stuk! En heel herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderen