Boekpresentatie
Wat een feest. Gisteren presenteerde The House of Books samen
met het AD het nieuwste boek van Sophie Hannah: Heb jij
haar gezien? (Did you see Melody?). Op de twaalfde verdieping van Central
Post te Rotterdam werden we, onder een waanzinnig uitzicht, ontvangen met koffie, thee, heerlijke brownies en muffins. Wat het voor mij extra feestelijk maakte
was dat ik mijn twee kaartjes gewonnen had bij The House of
Books, waarvoor mijn hartelijk dank.
Voordracht
Het bleef niet bij thee en taartjes. Al gauw kregen we onder
leiding van Janneke
Siebelink, Founder & Editor-in-Chief boeken lees.bol.com, een
gevarieerd programma voorgeschoteld. Inge
Ipenburg, Nederlands actrice en auteur, beet het spits af met een
voordracht uit Heb jij haar gezien? en wakkerde hiermee onze nieuwsgierigheid nog
verder aan. Op het puntje van mijn stoel heb ik geluisterd naar de woorden die
Inge vakkundig en met veel karakter het publiek in stuurde. Wat mij betreft had
ze het hele boek mogen voorlezen, zij het niet dat ik ook zat te popelen om het
interview met Sophie Hannah zelf.
Mysterie in het alledaagse leven
Dat Sophie Hannah haar hand niet omdraait voor een interview
werd al gauw duidelijk. Met humor, serieuze overpeinzingen en een aantal
anekdotes sleepte ze ons mee in de wereld van spanning en mysterie. Een goed plot
bestaat uit perfecte simpliciteit volgens Hannah. Een mooi voorbeeld hiervan
vindt ze Moord op de Oriënt Express van Agatha Christie, onlangs nog verfilmd
met een fantastische cast. Zelf haalt zij haar mysterie uit elke dag. Je ziet
op straat iemand lopen die je een bepaalde blik toewerpt en je hersens beginnen
te kraken. Heb ik iets tussen mijn tanden? Keek hij wel naar mij? Waarom keek
hij? Wanhopig peins je over het antwoord, maar zoals zoveel dingen in het leven
zal dit een mysterie blijven. Dat is ook de reden waarom thrillers zo populair
zijn. Je krijgt een mysterie voorgeschoteld en aan het einde is alles opgelost.
Muzikale compositie
Volgens Hannah is het schrijven van een boek te vergelijken
met een muzikale compositie. Je hebt een bepaalde structuur nodig, om er een goed
boek van te maken. Je hebt notenbalken en maatverdelingen die je vastlegt. In
haar geval een droog uitgeschreven plot van ongeveer 100 pagina’s verdeeld over
de hoofdstukken. Zodra dat vastligt gaat ze schrijven. Omdat alles al klaar
staat hoeft ze niet meer na te denken over de route die ze wil volgen, maar kan
ze zich volledig concentreren op het mooi neerzetten van haar karakters in een elegante
tekst. Hannah geeft aan dat ze pas gaat schrijven als ze van tevoren weet dat
het een goed verhaal is. Dit in tegenstelling tot andere schrijvers,
die zweren bij het zich laten verrassen door het verhaal. Overigens zijn beide
methoden even goed en hangt het van je eigen stijl af welke je hanteert.
De Schaal van het kwaad
Isa Maron, auteur, schrijfcoach en lid van het Moordwijven
collectief, maakte ons bekend met De Schaal van het Kwaad, ontwikkeld
door Dr. Michael Stone. Een index van 22 gradaties van kwaad. Ter illustratie
de twee uitersten: Moord uit zelfverdediging versus Sadistische Lustmoord. Maron
is gefascineerd door geweld tegen vrouwen. Ze stelt ons dan ook de vraag of het
mogelijk is dat mannen bang zijn voor vrouwen, dat ze uitslaan uit angst om nutteloos te blijken? Vrouwen zijn overigens niet geheel buiten de scope.
Er zijn genoeg gevallen bekend van dames die geweld gebruiken. Zoals
bijvoorbeeld de dame die haar kinderen om het leven bracht, omdat haar vriend
het uitmaakte met als reden dat hij geen kinderen wilde. Ze gaf ons nog een
overpeinzing mee voor thuis. Wat gebeurt er met De Schaal van het Kwaad als er
alleen nog maar vrouwen op de wereld leven?
100% goed of 100% kwaad bestaat niet
Met de vraag van Maron vers in het achterhoofd was het tijd
voor de paneldiscussie, tussen Inge Ipenburg, Simone van der Vlugt, thriller auteur, en Sophie Hannah. Wat maakt vrouwen nu zo goed in het schrijven van
thrillers en hebben wij een voorkeur voor vrouwelijke of mannelijke schrijvers? Het publiek was redelijk unaniem, dat dit niet zou uitmaken. Grappig detail is
wel dat de boeken die door het panel genoemd werden als goede thrillers, vooral
afkomstig waren van mannelijke auteurs, zoals onder andere mijn favoriet
Stephen Kings Misery.
Inge Ipenburg geeft aan dat een goede slechterik vele malen interessanter is
dan bijvoorbeeld het meisje van hiernaast. Ze vermoedt dat thrillerschrijfsters
vaak verboden gedachten hebben die ze in hun werk kwijt kunnen. Meisjes worden
over het algemeen opgevoed met de notie dat ze lief en behulpzaam moeten zijn.
In hun fantasie kunnen ze dan alle onderdrukte gevoelens uitleven.
Hannah vult aan dat de meeste problemen vanuit een
thuissituatie ontstaan, overheersende ouders, onderdrukkende partners en noem
maar op. In een goede thriller heb je dan ook een protagonist die niet alleen
goed is, maar ook zijn foutjes heeft en een antagonist die niet alleen pure eviI is. Haar voorkeur gaat
daarnaast uit naar boeken die niet voorspelbaar zijn. Als voorbeeld van voorspelbaarheid noemt ze
boeken over drugskartels. De baas wil het grootste kartel hebben, dus sneuvelen
er wat tegenstanders.
Wens voor de toekomst
Als wens voor de toekomst spreekt Hannah uit dat de nieuwe
generaties vaker een boek oppakken en zich laten meeslepen in het verhaal.
Ipenburg vult dit aan met de wens dat we verhalen blijven
vertellen en onze fantasie blijven stimuleren.
Simone van der Vlugt geeft aan dat niet
iedereen begiftigd is met het leesvirus, maar dat we vooral moeten focussen op
die groep die dat wel is.
Oude en nieuwe vrienden
Met ons hoofd vol thrillers is het tijd om met een hapje en
drankje verder te discussiëren. Tussen het bittergarnituur en de wijn door
werden we ook nog vergast op een rondleiding op de redactie van De Nederlandse
Persgroep. Het beeld dat ik bij een redactie heb blijkt totaal anders te zijn
dan de werkelijkheid. Hier geen stoffige muffe kantoortjes met rinkelende telefoons
en schreeuwende bazen (ok het was zondag dus veel mensen werkten thuis, 24/7
leven in de brouwerij), maar een ruime kantoortuin in lichte kleuren. Geen hightech
lichtborden met deadlines, maar gewoon a4-tjes aan de muur en notities gemaakt met felle markers.
Op evenementen als dit kom je vaak oude bekenden tegen waar mee je kan bijpraten, maar je maakt ook nieuwe vrienden, dus na de rondleiding
nog een klein hapje en een glas vocht alvorens ik met mijn gesigneerde boek
weer huiswaarts keerde. Ik was al fan van Sophie Hannah, maar nu kan ze
helemaal niet meer stuk. Wat een grappig, down-to-earth en zo gek als een deur
wijf is dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten