Harde Kern

Rode kaart

Vanaf het moment dat ik besloot om te gaan schrijven had ik meteen grootse visioenen. Hordes fans die in de rij staan voor een handtekening, een grappige quote of een selfie. Interviews, presentaties en boekverfilmingen bij de vleet. En dat alles vanaf de eerste letter die ik het publiek in schiet. Tja, ik moet bekennen dat geduld niet mijn sterke kant is. Wanneer ik een idee krijg dan stap ik in de fantast-modus en moet alles, het liefst gisteren al, kant en klaar geregeld zijn. De werkelijkheid is echter als een rode kaart tijdens de finale van het WK. Snoeihard!

Hooligans

Als beginnend schrijfster heb ik geen uitgebreide fan base. Ik heb geen hooligans die bij elke publicatie in mijn teamkleuren uitgedost de straat op gaan en quotes uit mijn boeken scanderen. Fanatiekelingen die mijn werk verdedigen, plottheorieën uitdenken en alles kopen wat ik uitbreng. Geen spelersbus die door de straten van Amsterdam rijdt om geëerd te worden na het winnen van het WK of in mijn geval de nobelprijs voor de literatuur (Reach for the moon, nietwaar?).

Geloven in mijzelf

Voor het waarmaken van dromen moet je in jezelf geloven en heb je doorzettingsvermogen nodig. Aan beide heb ik vaak een substantieel tekort. Dat stukje dat ik net geschreven heb, kan dat wel? Is dit wel goed genoeg om in te sturen? Wat bezielt me in hemelsnaam? Ik kan niet tippen aan... Dan denk ik aan alle hooligans die niet voor mij de straat op gaan en verandert de spelersbus weer terug in mijn kleine zwarte SpaceStar “Baby Jack”. Achter het stuur van “Baby Jack” zit steevast mijn privéchauffeur en echtgenoot (niet per se in die volgorde) en door dat vertrouwde beeld besef ik me wat ik wel heb.

Harde kern

En wat ik wel heb is een harde kern. Een select aantal mensen die mij na aan het hart liggen.

Mijn “Hoofd harde kern” alias mijn liefhebbende echtgenoot die mij de ruimte geeft om mijn dromen te volgen.

Mijn twee beste vriendinnen die kaartjes sturen hoe graag ze me een bestseller (of twintig) gunnen omdat ze vinden dat ik het in me heb.

Mijn moeder die vraagt of ik ook “normale” verhalen schrijf, omdat mijn genre ver buiten haar comfortzone ligt. Ondertussen prijken mijn pannenlapjes* wel trots in haar boekenkast.

Mijn schoonzus, HR-Professional met oog voor persoonlijk talent, die rotsvast in mij gelooft.

Mijn schrijfvriendin wiens doorzettingsvermogen mij enorm inspireert en die mij grappige Messenger berichtjes stuurt over de avonturen van haar personages. **  

Klaar voor de wedstrijd

Met zo’n supportsystem is mijn zelfvertrouwen gauw weer opgebouwd en komt die wereldbeker weer in beeld. Dankzij mijn harde kern ren ik weer gemotiveerd het veld op voor mijn strekoefeningen, dribbels en sprintjes. Korte verhalen, blogs en recensies druipen mijn pen uit. Ik ben klaar voor de wedstrijd.

* Zie mijn blog van 20-09-2017: Vele pannenlapjes maken een mooie quilt

** Begin 2018 debuteert Anne Ruhl met “Mevrouw Stip en Roeltje” bij Buddy Books.