Redacteuren zijn net kappers

Ik heb een visie

Gisteren ben ik bij de kapper geweest. Gewapend met twee foto’s van dames met kapsels die ik ambieer. De een wat netter en zakelijk, de ander wat speelser en enthousiast. In mijn gedachten had ik de twee samengevoegd en zag ik mijzelf al vele complimenten in ontvangst nemen voor mijn nieuwe coupe: Claire Underwood (*House of Cards) meets Meg Ryan.  

Wat er allemaal niet kan

Ik liet de kapster de plaatjes zien. Ik wilde graag het kapsel van Claire maar dan met de speelse laagjes en plukjes van Meg. En ik wilde een schuine lok. Vol vuur legde ik wat ik in gedachten had. Nog voor ik uitgesproken was stortte ze een koude douche over me heen. Ik kan niet je haar zo knippen dat het automatisch in plukjes valt. Ik kan niet een schuine lok maken vanwege je kruin. Ik kan niet... zonder dat je er zelf iets aan doet. En oh ja, je haar is droog en dood. 

Bedremmeld staarde ik naar het verwaterde kapsel dat achterbleef na haar tirade.

Ik heb een visie

Het kostte me even een seconde om de föhn door mijn hersens te wapperen en mijn haar weer te fatsoeneren. Hoezo kan het niet? En ja natuurlijk moet ik met de haardroger er doorheen om het op te poefen. Droog en dood? Dat is toch echt jullie kostbare shampoo en spoeling die ik gebruik. Doe mij maar een extra voeding met een warme handdoek en knip het daarna toch maar zoals ik gevraagd heb.

Weet wat er voor jou werkt

Kappers zijn over het algemeen deskundig en kunnen goed vertellen wat de mogelijkheden zijn en wat niet handig is. Het is dan ook van harte aan te bevelen om naar ze te luisteren.

Maar... ook kappers hebben zo hun eigen visie en die hoeft niet per se met die van mij overeen te komen. Ik ben uiteindelijk degene die er mee over straat gaat, dus ik beslis.

Uit ervaring weet ik dat die schuine lok makkelijk kan en die laagjes ook. Verder is het prima als zij mijn haar snijdt in plaats van knipt. Dat heeft niet mijn voorkeur, maar als ik daarmee het beoogde resultaat krijg, ga je gang.

Redacteuren zijn net kappers

Wanneer je jouw manuscript instuurt naar een redacteur, dan krijg je hem steevast terug met een overload aan aantekeningen, verzoeken tot wijziging en doorgehaalde passages. Net als kappers die aangeven wat je beter niet kunt doen. Het is goed om alle opmerkingen serieus te overwegen. 

Wees eerlijk naar jezelf. Het is jouw kapsel waar het over gaat, maar wat er in je hoofd goed uitziet kan in de realiteit leiden tot een groene gloed over je blonde lokken. 

Kappers hebben er baat bij dat jij er goed uit ziet. Net zoals redacteuren er baat bij hebben dat jouw verhaal goed in elkaar steekt. Hou dus vast aan jouw visie én werk samen aan die spetterende bestseller.

Was getekend Claire Underwood-Ryan

Vele pannenlappen maken een mooie quilt

Rode draad

Een aantal jaren geleden heb ik besloten om mij meer te richten op schrijven. Na de zoveelste opmerking van familie en vriend, dat ik er iets mee moest doen, daalde het besef dat schrijven een rode draad in mijn leven speelt. Mijn juf uit de tweede klas lagere school verzuchtte het al nadat ze weer een van mijn opstellen had gelezen. Maar ja, als zevenjarige dacht ik daar niet zo over na. Ik wilde gewoon timmerman worden.

Start

Ik besloot die rode draad op te pakken. In gedachten had ik er al een ontzettend chique trui van gebreid, maar in de realiteit had ik geen flauw benul waar ik moest beginnen. Ik had een draad maar geen patroon en ook geen breinaalden. En wilde ik wel een trui breien? Of toch liever een jurk of een vest? Ik googelde op schrijven, workshops, trainingen, kocht boeken, schreef me in voor nieuwsbrieven. Ik kwam erachter dat je ook andere kleuren wol kon gebruiken en alles wikkelde zich tot een grote kluwen. Help!

Knoop doorhakken

Op deze manier kwam ik geen steek verder (no pun intended). En toen was daar ineens dat ene bericht in die nieuwsbrief: Schrijf 2015, hét schrijfevent van Nederland, boordevol inspiratie, workshops en lezingen. De knoop was doorgehakt, daar moest ik bij zijn.

Na Schrijf 2015 had ik mijn doel gevonden: een bundel korte verhalen en een thriller. Die korte verhalen dat lukte me aardig, maar een hele thriller van gemiddeld zo’n 60.000 woorden daar liep ik op stuk. Ik raakte de draad kwijt, naaide stukken scheef aan elkaar of trok gaten in het patroon.

Oefening, oefening, oefening

De Schrijversacademie bood uitkomst. Maaike Gerritsen - bekend van “De achterblijvers” en “De geboorte van een wees”- leerde mij in de basismodule welk gereedschap ik nodig heb en hoe het te gebruiken. Vele oefeningen en discussies volgden. Maaike creëerde ruimte om uitstapjes te maken van de gewone stof naar de vragen die ons als beginnend schrijvers en redacteuren bezig hielden. Maar bovenal leerde ze mij dat je niet te snel moet opgeven. Wanneer je Chinese taal gaat studeren verwacht men ook niet dat je direct vloeiend in gesprek gaat met de eigenaar van de buurt Chinees.

Pannenlappen

Het zijn uiteindelijk pannenlappen geworden. Door het vele oefenen ontdek ik steeds meer mijn eigen schrijfstem. In een wereld voor aspirerende schrijvers is dat zeer belangrijk. Iedereen kan schrijven, maar elk met zijn eigen unieke geluid. Twee van mijn pannenlapjes zijn inmiddels gepubliceerd in verhalenbundels. En ondanks dat het geen trui of jurk met een exclusief patroon is geworden ben ik er heel trots op. Mijn stem wordt simpel en divers.

Vele pannenlappen maken een mooie quilt.

Mijn pannenlapjes zijn te vinden in de volgende bundels:

Het cadeau (Schrijverspunt)                         => Een waardevol cadeautje (pag. 129)

Stel je voor dat (heel nederland schrijft)     => De geur van geluk (pag. 353)

De Browsergeschiedenis van een Thrillerschrijfster

Internet

Tijdens het schrijven kan internet een goed hulpmiddel zijn voor je schrijfonderzoek. Zeker wanneer je een beginnend Thrillerschrijfster bent en je nog niet de toegang hebt tot mortuaria, autopsies, FBI en CIA achtige instanties. Hoe graag ik eens met een Dr. G. wil meelopen, met een profiler of met een FBI-agent op zoek naar de Jeffrey Dahmers van nu. Uiteraard snap ik dat deze beroepen er in het echt heel anders uitzien dan op tv, maar toch...

Details

Terug naar het internet. Om een geloofwaardig personage neer te zetten heb je meer nodig dan “Hij sneed haar keel door en zoog haar bloed op.” De echtheid zit hem in de details. Hoe sneed hij haar keel door? Hoe smaakte het? Welk mes gebruikte hij? Daarnaast is het handig om de technieken te onderzoeken. Wat is de meest efficiënte manier om iemand een extra opening te geven? Van oor tot oor? Of toch meer verticaal insnijden, zoals wordt aangeraden bij het doorsnijden van je polsen? Dat soort details heb ik over het algemeen niet in mijn rugzak zitten. En daar heb ik dan google voor.

Strategie

Het gevaar van onlineonderzoek is dat ik me al gauw kan verliezen in de grote hoeveelheden informatie, filmpjes en fotosites. Hele avonden ben ik kwijt aan youtube, wiki-pedia en internet memes (spreek uit miems, internetgrap). Om dit te voorkomen bepaal ik voordat ik online ga wat ik precies wil weten. Zo kan ik gericht zoeken en raak ik niet zo snel verdwaald. Ik begin met een specifieke vraag zoals “Welk gif is niet traceerbaar in het bloed?” Zodra ik het antwoord heb gevonden dan zoek ik iets dieper op het gif zelf, de werking ervan en hoe je het kunt kopen of mengen. De informatie die ik gevonden heb sla ik op in een map, zodat ik het er later nog eens bij kan pakken tijdens het schrijven.

Browsergeschiedenis

Voor een romanschrijver of een chicklitschrijver ziet zo’n browsergeschiedenis er heel anders uit dan voor een detective of thrillerschrijver. Bij mij vind je dan ook geen “10 tips om een jongen te versieren” of “romantische kustplaatsjes in Italië.” Wel vind je foto’s van afgerukte ledematen, slachtoffers van de Manson-family en “de beste methoden om je van een lichaam te ontdoen.”

Seriemoordenaar of Thrillerschrijfster

Mocht er ooit een moord gepleegd worden in mijn omgeving en men acht het verstandig om mijn onlinegeschiedenis erbij te pakken? Pin me er dan alsjeblieft niet op vast. Ik ben een schrijfster en geen seriemoordenaar.

Echt waar... 😇