Te laat! Mijn vis is ziek.

Te laat!

Daar was het me al vijf weken gelukt. Stipt op donderdag mijn blog online. En in week zes ging het dus mis. “Te laat!” beet ik mezelf toe en direct moest ik denken aan die reclame van Malibu rum, waar de buschauffeur 43 seconden te laat is.

Een hele discussie volgt tussen de wachtende dame, de chauffeur en de passagiers.

“Jij bent 43 seconden te laat en omdat jij te laat bent, kom ik te laat.” exclameert de dame.

“Niet volgens mijn horloge” verdedigt de chauffeur.

“Schiet op, mijn vis is ziek.” houdt een passagier zijn vis omhoog.

Vaarwel lezers

In gedachten zag ik het aantal lezers van mijn blog kelderen tot een dieptepunt. Want alle websites, doe-het-zelfboeken en workshops die ik over bloggen voorbij heb zien komen, hameren op het consequent leveren van content. Als beginnend blogger heb je sowieso nog niet veel vaste lezers (Blog: Harde Kern) dus dan helpt het zeker niet om al binnen zes weken zo respectloos om te gaan met je pril verworven publiek.

Stress

Donderdag beleefde ik vol stress met als hoogtepunt van de dag een bezoek aan mijn tandarts – niet mijn favoriete bezigheid – die het ook nog eens leuk vond om met een middeleeuws martelapparaat in mijn tandvlees te gaan zitten peuren, op zoek naar ontstoken pockets zoals ze dat in mooi Engels noemen. Mijn hersenen draaiden overuren, op zoek naar een gaatje om toch nog te kunnen posten. Een snel stukje misschien? Of even heel kort door de bocht gewoonweg een paar scenes uit mijn aankomende thriller online zetten en dan mijn lezerspubliek wijsmaken dat zij, heel bijzonder, als eerste een sneakpreview krijgen?

Planning en discipline vs. werkelijkheid

Ik krabde achter mijn oor en ging op zoek naar de oorzaak van deze grote faalactie. De planning was er wel en de discipline was er ook, in mijn hoofd dan. In de praktijk echter liet mijn gezondheid het afweten alsook de inspiratie voor een nieuw onderwerp. Direct was ik ervan overtuigd dat ik niet deugde als blogger, wat zeg ik als schrijver. Ik kon er maar beter mee ophouden nog voor ik eeuwige roem had vergaard, dan was de weg naar beneden ook niet zo ver en zou men mij gauw weer vergeten. 

Heerlijk hè? Zo’n gedachtestroom. Aan de ene kant mezelf mislukt vinden en aan de andere kant relativeren door te zeggen dat het maar goed is dat het gebeurt vóór ik een BN’er ben. Tegenstrijdig? Ja. Ik legde me erbij neer dat het deze week niet gelukt is en dat er volgende week een nieuwe ronde met nieuwe kansen komt.

Seriously easy going

De donderdag ging voorbij, de vrijdag meldde zich aan en op de achtergrond bleef de Malibu reclame zeuren. “Hurry up! my fish is sick.” manifesteerde zich als de mantra van de dag. Om gek van te worden. En hier dacht ik dat mantra’s juist bedoeld zijn als rustgevend iets. Dan maar de confrontatie aangaan en er klaar mee zijn. YouTube heeft vast nog wel ergens die reclame rondslingeren. 

De clip was snel gevonden. Tweeënveertig seconden geeft het filmpje aan. Een kleine investering voor zoiets groots als rust in mijn hoofd.

Ik kan je vertellen dat het tweeënveertig welbestede seconden zijn geweest. Van de zieke vis tot aan verkeersagressie flitsten voorbij en toen kwamen daar die verlossende woorden: “Als we het leven zo serieus namen als dit, dan hadden we nooit Malibu uitgevonden.” 

Het is goed om consequent te blijven publiceren als blogger, het liefst ook op gezette tijden, maar lukt het niet dan is de wereld nog niet vergaan. Het leven is te mooi om gestrest te raken. Zoals Malibu ook netjes afsluit:

“It’s seriously easy going.”

Malibu: Bus