Te laat!
Daar was het me al vijf weken gelukt. Stipt op donderdag
mijn blog online. En in week zes ging het dus mis. “Te laat!” beet ik mezelf
toe en direct moest ik denken aan die reclame van Malibu rum, waar de buschauffeur 43
seconden te laat is.
Een hele discussie volgt tussen de wachtende dame, de
chauffeur en de passagiers.
“Jij bent 43 seconden te laat en omdat jij te laat bent, kom
ik te laat.” exclameert de dame.
“Niet volgens mijn horloge” verdedigt de chauffeur.
“Schiet op, mijn vis is ziek.” houdt een passagier zijn vis
omhoog.
Vaarwel lezers
In gedachten zag ik het aantal lezers van mijn blog kelderen
tot een dieptepunt. Want alle websites, doe-het-zelfboeken en workshops die ik
over bloggen voorbij heb zien komen, hameren op het consequent leveren van content. Als beginnend blogger heb je
sowieso nog niet veel vaste lezers (Blog:
Harde Kern) dus dan helpt het zeker niet om al binnen zes weken zo respectloos
om te gaan met je pril verworven publiek.
Stress
Donderdag beleefde ik vol stress met als
hoogtepunt van de dag een bezoek aan mijn tandarts – niet mijn favoriete
bezigheid – die het ook nog eens leuk vond om met een middeleeuws
martelapparaat in mijn tandvlees te gaan zitten peuren, op zoek naar ontstoken pockets zoals ze dat in mooi Engels
noemen. Mijn hersenen draaiden overuren, op zoek naar een gaatje om toch nog te
kunnen posten. Een snel stukje misschien? Of even heel kort door de bocht
gewoonweg een paar scenes uit mijn aankomende thriller online zetten en dan
mijn lezerspubliek wijsmaken dat zij, heel bijzonder, als eerste een sneakpreview krijgen?
Planning en discipline vs. werkelijkheid
Ik krabde achter mijn oor en ging op zoek naar de oorzaak
van deze grote faalactie. De planning was er wel en de discipline was er ook, in mijn
hoofd dan. In de praktijk echter liet mijn gezondheid het afweten alsook de
inspiratie voor een nieuw onderwerp. Direct was ik ervan overtuigd dat ik niet
deugde als blogger, wat zeg ik als schrijver. Ik kon er maar beter mee ophouden nog voor ik eeuwige roem had vergaard, dan was de weg naar beneden ook niet zo ver en zou men mij gauw weer vergeten.
Heerlijk hè? Zo’n gedachtestroom.
Aan de ene kant mezelf mislukt vinden en aan de andere kant relativeren door te
zeggen dat het maar goed is dat het gebeurt vóór ik een BN’er ben.
Tegenstrijdig? Ja. Ik legde me erbij neer dat het deze week niet gelukt is en dat er
volgende week een nieuwe ronde met nieuwe kansen komt.
Seriously easy going
De donderdag ging voorbij, de vrijdag meldde zich aan en op
de achtergrond bleef de Malibu reclame zeuren. “Hurry up! my fish is sick.” manifesteerde
zich als de mantra van de dag. Om gek van te worden. En hier dacht ik dat
mantra’s juist bedoeld zijn als rustgevend iets. Dan maar de confrontatie aangaan
en er klaar mee zijn. YouTube heeft vast nog wel ergens die reclame rondslingeren.
De clip was snel gevonden. Tweeënveertig seconden geeft het filmpje aan. Een
kleine investering voor zoiets groots als rust in mijn hoofd.
Ik kan je vertellen dat het tweeënveertig welbestede seconden
zijn geweest. Van de zieke vis tot aan verkeersagressie flitsten voorbij en
toen kwamen daar die verlossende woorden: “Als we het leven zo serieus namen
als dit, dan hadden we nooit Malibu uitgevonden.”
Het is goed om consequent te
blijven publiceren als blogger, het liefst ook op gezette tijden, maar lukt het
niet dan is de wereld nog niet vergaan. Het leven is te mooi om gestrest te
raken. Zoals Malibu ook netjes afsluit:
“It’s seriously easy
going.”
